Meer en meer startende jagers hebben geen jacht-achtergrond. Geen papa, opa of nonkel die jaagt. Het zijn ook mensen die houden van de natuur. Mensen die terug willen naar de oorsprong van voedsel en die pure voeding willen dat niet de halve wereldbol heeft rondgevlogen. Mensen als Thomas die door enkele triggers, het jachtexamen hebben aangevat. Dit is het verhaal van een gedreven jonge landbouwer die net niet slaagde in het praktische deel en zich de vraag stelt vanwaar dat gevoel komt waardoor hij wil gaan jagen. Wij wensen hem in elk geval succes met de voorbereidingen voor volgend jaar!
Laatst heb ik een week lopen denken. Een kleiduif te weinig geraakt en dus niet geslaagd. Dan pas weet je hoe graag je dat verdomde stukje papier wilt hebben. Dat papiertje dat bewijst dat je bekwaam bent om te jagen. Nooit heb ik verzwegen dat ik bezig was met mijn jachtexamen en toch waren er best veel mensen die uit de lucht vielen bij mijn teleurgestelde blik.
Veel vaker dan verwacht kreeg ik de vraag: "waarom wil je eigenlijk jagen?" Meestal antwoorde ik dan: ‘diplomadrang! Slapen naast een hoogopgeleide vrouw terwijl ik zelf alleen een middelbaar schooldiploma en een rijbewijs heb, voelt beangstigend.' Mensen die me kennen weten wel dat ik uit mijn nek aan het kletsen ben, maar de vraag is afgewimpeld. Het zette me wel aan het denken. Waarom wil ik eigenlijk gaan jagen?
Dus na de zoveelste vraag heb ik daar een hele tijd over zitten dubben. Er zijn wel ‘triggers’ geweest die me richting het examen hebben geduwd, maar een werkelijke reden? Het begon vorig jaar in de zomer. Na dik 3 jaar wachten kreeg ik mijn langverwachte Saint-Hubert hond. Ik was er al jaren gek van, maar ik wilde per se een hond uit een werklijn. Ondanks dat dit een Belgisch ras is, zijn ze echt wel moeilijk te vinden. Ik dacht er in eerste instantie mantrailing* mee te gaan doen, maar toen ik hoorde dat de teef drachtig was begon ik me pas echt te verdiepen. Op een gegeven moment begon het te wringen dat er wel teckels, Beierse en Hannoveraanse zweethonden gebruikt worden in België, maar een echte bloedhond, werkend in België? Die kon ik niet vinden. En dus begon het te kriebelen.…
Later op het jaar gebeurde er nog iets anders. Ik ben melkveehouder en sinds een jaar of drie zitten er ’s winters meer en meer ganzen. De grauwe trekken weg in het voorjaar, maar van de nijlganzen blijft er altijd een deel hangen. Ik verdraag best wel wat wildschade. Als boer maak je gebruik van de open ruimte en daar hoort nu eenmaal wild bij, maar een ganzenpopulatie die jaar na jaar blijft toenemen, dat heeft op een gegeven moment niet veel meer met natuur te maken. En dan ergerde ik me in het bijzonder aan die nijlganzen.
Op een gegeven moment zag ik de plaatselijke jagers door het veld gaan. Ze bedoelen het waarschijnlijk goed, maar al jaren wordt er zo goed als niks aan de kraai en de vos gedaan. Ik sprak ze aan en ze waren fier op de haas die ze geschoten hadden. Fier, want ze ‘zitten niet dik meer de laatste jaren’. Nu besef ik heel goed dat ik als boer mijn aandeel heb in de achteruitgang van de haas. Maar het stootte me tegen de borst dat er nog nooit op een gans geschoten was, maar dat ze fervent achter de laatste haas aan zaten. Diezelfde week heb ik me ingeschreven voor mijn jachtexamen.
In mijn jeugd heb ik nog bij JNM** gezeten, ik ben boer en als ik daar de jacht naast zet, dan is de gemeenschappelijke deler biotoopbeheer. Ik heb ontdekt dat ik dat hartstikke boeiend vind. Iets om meer mee te doen. Ik heb de laatste 10 jaar alleen maar aan koeien, mais en gras gedacht, maar sinds een jaar begin ik te beseffen dat we als boer meer moeten gaan zorgen voor onze omgeving om een plaatsje in het Vlaamse landschap te behouden. Voor de jacht geldt dit ook, heb ik ervaren. Zowel de landbouw als de jacht worden overdonderd door kritieken en dat prikkelt me.
Ik wil daar iets mee doen. Ik wil het verhaal vertellen. Maar wel een eerlijk verhaal. Daarom ben ik blij dat ik voor mezelf ben nagegaan waarom ik graag wil jagen. Sinds vorig jaar ga ik af en toe met het fret op de ratten. Konijnen fretteren is voor de jagers, de rattenpopulatie probeer ik onder controle te houden. Nog steeds wordt ik overvallen door een diep, oeroud gevoel van trots en euforie als m’n fretje erin slaagt om een rat de pijp uit te jagen, het korfje in. Wel dat gevoel, daar gaat het voor mij om.
Natuurlijk zijn er ook populaties die in evenwicht gehouden moeten worden en natuurlijk zijn er ook niet bejaagbare soorten gebaat bij de tijd, het geld en de moeite die de moderne jager in zijn revier investeert. Sterker nog, ik denk dat dit een voorwaarde is om de jacht een mooie toekomst te geven. Het beheren van biotopen, het beheren van populaties die onevenredig ontwikkelen, het bestrijden van invasieve exoten. Maar is dat de reden dat we jager zijn?
Toch gaat het volgens mij om dat gevoel. Als ik na het fretteren binnenkom en mijn vrouw kijkt me aan, dan moet ze altijd glimlachen. Ze begrijpt het niet, maar ze vindt het wel schattig. En ik? Ik denk dat het goed is om hier voor uit te durven komen.
Met vriendelijke groet, Thomas Linssen
*Het woord mantrailing komt uit het engels en kan je vertalen als: menselijk (man) spoor (trail). Concreet komt het erop neer dat de hond de specifieke geur van een individueel persoon volgt.