Het gebeurt in het leven dat vriendschappen verwateren. Ze worden minder intens door gebeurtenissen. Dit doet geen afbreuk aan de geschiedenis die je samen hebt. Zo is het ook gegaan met een vriend van me die in Antwerpen woont. Hij woont al zeker 10 jaar op een appartement in Antwerpen en kwam vroeger regelmatig. Hij had de ruimte en de buitenlucht nodig en dat deur heeft altijd voor hem opengestaan. Zo gebeurde het dat hij heel vaak is hier geweest, maar ik nog nooit op zijn appartement was geweest.
Door zijn slabakkende gezondheid werd de frequentie van zijn de reisjes richting het schitterende Kinrooi steeds lager, totdat hij helemaal niet meer kwam. Telefonisch contact is altijd gebleven, maar dat verandert een vriendschap toch. Daarom besloot ik laatst om de reis richting Antwerpen, na het werk op de boerderij aan te vatten!
Hij was blij en het voelde als weleer. Fier kreeg ik een rondleiding in zijn strak ingerichte appartement. Omdat het ondertussen donker was, kreeg ik vanop zijn terras op 2 hoog, een rondleiding door het stadstuintje met een forse zaklamp. Het is zijn trots. Al is de tuin naar mijn beleving mini, het is dan toch wel een mini-bosreservaat. Een grote tamme kastanje schenkt schaduw. Daaronder bosplanten, verwilderd gras en wat struiken. Bij het rondschuiven viel het licht ook even op de muur die tussen de stadstuintjes staan.
In een flits zag ik het. Een steenmarter! Ik zeg: ‘Ga eens terug met de lamp!’; Daar stond hij op de muur. Bleef even zitten, ons ‘astrant’ aankijkend. Zijn witte borst was goed te zien. Dat is een steenmarter, zei ik. "In de stad? Dat kan toch niet?", zei de goede vriend. Natuurlijk wel, een ‘stadsmarter’. Het zijn rasechte opportunisten. Niet dat dit voor iedereen geldt in Antwerpen-stad, maar het stelt ze wel in staat om zich aan te passen aan een leven in de stad. Toen begon het te dagen. De buurman had ‘marterschade’ gehad aan zijn auto. Misschien was dat toch niet opgelopen tijdens dat bezoekje aan de ‘boerenbuiten’. Misschien was het wel gewoon hier voor de deur gebeurd! Steenmarters zijn voornamelijk carnivoren. Ze eten een breed scala aan kleine dieren, maar ook bessen en andere vruchten, net als eieren en aas. Vooral uit Nederlands onderzoek blijkt de steenmarter het ook op bodembroeders gemunt te hebben en bij mij is al meermaals het pluimveebestand uitgedund door een steenmarter. Behalve tijdens de ranstijd leven steenmarters solitair. In uitgestrekte natuurgebieden hebben ze een gemiddeld territorium van 80 hectare, maar hoe korter bij de mens, hoe kleiner de woongebieden worden. Uit steden zijn verhalen gekend waarbij de territoriumdrift bijna volledig verdwenen is en ze in groepjes jagen. Steenmarters paren in het midden van de zomer en de draagtijd duurt maar 30 dagen. Ze hebben echter een verlengde draagtijd zoals het ree. Dit zorgt ervoor dat de bevruchte eicellen na enkele keren gedeeld te hebben, stoppen met ontwikkelen. In het vroege voorjaar beginnen deze embryo’s opnieuw te ontwikkelen, zodat de jongen in het voorjaar ter wereld komen. Meestal worden er 3 tot 4 blinde jongen geboren die alleen door de moeder verzorgd worden. Ze worden een week of 8 gezoogd en enkele weken later staan ze op eigen benen. Steenmarters kunnen goed klimmen en zijn sterk genoeg om een dakpan op te tillen. Een gaatje met een doormeter van een vijftal centimeters is groot genoeg om zich erdoor te wurmen. Springen van een metershoog dak is ook geen probleem. De Antwerpse stadsmarter verliet ons ook door van de twee meter hoge muur te springen, recht in de tuin van de buren door marterschade geplaagde buur!
Thomas Linssen
Team Jagersliga