Laatst was ik samen met Thyra, m’n Saint Hubert, op een drukjacht ergens in de Vulkaaneifel. Het was op aanraden van iemand die daar al jaren jaagt. Het was een kans om samen met Thyra ervaring op te doen op roodwild en moeflon. Vooral naar het edelhert was ik benieuwd. Voor mij is het nog steeds de koning van het bos. De ‘Saint Hubert’ is vernoemd naar onze patroonheilige van de jacht. Dit machtige hondenras was er al bij tijdens de bewuste jacht op goede vrijdag. Inderdaad, de jacht op een machtig hert. Zo kwam het dus dat ik voor dag en dauw opstond om op tijd in de Eifel te staan. Het was een gezellige bende en er hing een soort spanning in de lucht. Een soort van spanning die veroorzaakt wordt door de hoop op een mooi aanblik. Of beter nog, het kunnen aanpreken van een mooi stuk! Na de briefing die vooral voor de jagers belangrijk was, konden we naar ons startpunt. Het landschap is er machtig mooi. Glooiende weides, omringd met mooie loofbossen. Een droom om te jagen. Hier kon ik dus voor een ochtend Hundeführer zijn! Terwijl we onze honden klaarmaakte vielen al de eerst schoten. En inderdaad, aan het begin van de drift lag al meteen een perfect geschoten smaldier. In het begin ging Thyra een aantal keer luid op het spoor achter een haas aan, maar daarvoor waren we niet hier. Ondanks haar passie luisterde ze aardig en kwam ze terug op roep. Een hele tijd zag ik weinig wild, terwijl het overduidelijk massaal aanwezig was. De keutels wezen op een grote populatie van voornamelijk roodwild. Er waren ook wel wroetsporen van varkens, maar die waren toch niet van de afgelopen nacht. Toen ik voor de eerste keer samen kwam met de andere drijvers hoorde ik dat een draadhaar, samen met een jachtterrier twee spitsers hadden opgedaan. Plots riepen ze links van me dat er een hert aan kwam. Aangezien de herten niet vrij waren riep ik Thyra bij me aan de voet. En ja, daar kwam ie uit de struiken gelopen en passeerde ons rakelings. De koning van het bos! De dag was geslaagd!
We gingen verder en passeerden een open jachtkansel. Ik liep redelijk op het einde de linie en kon niet goed horen wat er gezegd werd. Plots ging Thyra luid. Omdat er geroepen werd, riep ik haar terug. Er bleek een kalf of een smaldier aangeschoten te zijn. De jager was niet zeker of het een goeie treffer was.
We gingen verder en Thrya vertrok weer luid. Ik kon niet goed zien of het een smaldier of een hinde was, maar Thyra ging er luid achteraan. Een Weimaraner en de draadhaar volgden snel. Veel sneller,… Thyra heeft sowieso de mooiste stem en waarschijnlijk ook de beste neus, maar met haar logge galop is ze zeker niet de snelste! Ik briefte snel de voorjager van de knappe weimaraner, want hij had niet helemaal meegekregen wat er gebeurd was. Daarna holden we achter de honden en de rest aan de heuvel af. Daar speelde zich een machtig tafereel af. Een belangrijke les voor iedereen die met zijn hond mee loopt als Hundeführer in een drukjacht. De draadhaar had het kalf, het bleek dan toch een kalf te zijn, naar de grond getrokken. Het was inderdaad geraakt met een pensschot. De baas van de draadhaar had voor de eerste keer in zijn prille carrière als hundeführer gebruik gemaakt van het koude wapen. Gelukkig was het ervaren oog van Melanie in de buurt geweest, zodat het vakkundig gebeurde. Het afsteken zelf had ik gemist, maar Melanie nam de tijd om uitleg te geven. Ze was zichtbaar aangedaan dat ze haar kennis kon delen op precies dezelfde manier als zij die had opgedaan. Ze legde uit,… Afvangen met het koude wapen, een grote dolk eigenlijk, gebeurd om grote hoefdieren zo snel mogelijk uit hun leiden te verlossen. De keuze tussen het koude wapen of het geweer hangt af van de situatie. Als er weinig kogelvang is, of de honden het dier stellen, is er vaak geen veilig schot mogelijk. Ook bij een nazoek op een verkeersongeval met veel omstaanders heeft het koude wapen de voorkeur. Als het ziek wild gesteld wordt door een hond, is het in principe de taak van de voorjager om het dier af te vangen. Hij kan immers het beste de risico’s inschatten en draagt de verantwoordelijkheid over zijn hond.
Het afvangen met een koud wapen is gevaarlijk voor de voorjager. Het wild kan nog aardig weerbaar zijn. Hoeven blijken plots messen te zijn en de trap van een loper haalt je serieus onderuit. Aan de ravage die geweien of slagtanden aan kunnen richten wil ik niet denken. Je moet weten wat je doet, om snel en efficiënt het dier uit zijn lijden te verlossen. Tenzij het echt niet anders mogelijk is, wordt het wild van achter benaderd. Als het op de grond ligt, dan vanuit de rug. Het wild moet met de knie gefixeerd worden. Melanie was duidelijk, ga nooit met je benen gespreid over het stuk staan! Vooral bij zwartwild, maar ook door geweidragers kunnen je slagaders opengereten worden. Welk extra risico dat wij mannen lopen, daar had Melanie het niet over. Dus duidelijk met een knie op de plaats houden. En misschien toch eens een veiligheidsbroek aanschaffen,…
De uiteindelijke steek moet net achter het blad geplaatst worden. Als je schuin naar beneden steekt, dan raak je het hart en de longen. Zit het lemmet in het dier, dan moet het heen en weer gedraaid worden. Ook het mes ronddraaien help. Het doel is het hart en de longen te verwonden en zoveel mogelijk aders te raken, zodat een snelle dood volgt. Bij een grote keiler is dit niet evident, omdat de huid op de schouders een soort van pantser vormt. Melanie drukte ons op het hart om het lemmet van het koude wapen zeker in het dier te laten, totdat het stopt met spartelen. M’n collega voorjager wilde, nog onder de indruk van het hele avontuur, z’n dolk in de schede steken. Melanie waarschuwde hem echter eerst het wapen schoon te maken, alvorens het weg te steken. Niet alleen voor de hygiëne, maar het zou niet de eerste keer zijn dat je het in het heetst van de strijd niet uit de schede krijgt! Los van deze informatiebom was het een speciaal moment. Intiem op een bepaalde manier. Hoe zou het zijn om het leven onder je handen uit het lichaam te voelen verdwijnen. Plots verbrak Thyra de magie van het moment. Ik snapte niet goed wat er aan de hand was. Ze kon geen hond meer in haar buurt verdragen. Melanie legde uit dat ze waarschijnlijk prooinijd had. De draadhaar was haar voor geweest en dat kon ze moeilijk hebben. Terwijl we verder gingen en ondertussen nog een aantal reeën uit de dekking joegen bleef ik in gedachten verzonken. Ik haalde m’n jachtdolk uit de schede. Misschien wel goed om te ontwijden, maar voor het echte werk komt ie toch echt 10 centimeter te kort,…
Met weidelijke groet,
Thomas Linssen.
Team Jagersliga