Ik sta midden in de supermarkt met 2 kids, mijn telefoon rinkelt. Het is een telefoontje van Jagersliga – “Arne proficiat, jij hebt een plekje in de stille drukjacht op 10/11 bij Dirk Graind-Orge gewonnen!” Zalig! Met 3 kleine kinderen (0, 2 en 4 jaar oud) is het niet evident, maar deze kans kan ik onmogelijk laten liggen. De schoonouders bieden aan om even in te springen en het plannen van deze dag kan beginnen.
Ik wil goed voorbereid zijn. Het is mijn 2de jachtdag op grofwild en mijn eerste ervaring (ook via Jagersliga, namelijk op muntjak in Schoten) leerde me dat een goede voorbereiding en het juiste materiaal van cruciaal belang is.
Via bevriende jagers pols ik welk materiaal echt onontbeerlijk is bij een stille drukjacht en kom tot volgende inzichten:
· Warme uitrusting, want ondanks de best aangename temperaturen op dit moment zit je toch een hele dag stil,
· Camouflagenet,
· Rugzak met proviand om de dag door te komen,
· Kussen of matje om min of meer comfortabel op de hoogzit te zitten,
· Een paraplu en colsonbandjes om eventuele gietende regen te trotseren,
· De juiste kijker; te veel vergroting op korte afstand is nefast voor succes,
· Een radio met bijbehorende licentie om het verloop te kunnen volgen.
Decathlon en enkele andere webshops brengen redding. Om makkelijk mobiel te zijn, bestel ik ook een rugzak waar je je karabijn mee kan transporteren. Deze kwam goed van pas toen ik per quad naar mijn post werd vervoerd.
Om 4u ’s morgens loopt de wekker af. Ik vul nog even een thermos met koffie en laad mijn auto in. In orde zijn met alle wettelijke vereisten draag ik hoog in het vaandel dus karabijn en munitie worden netjes uit de kluis gehaald en correct beveiligd in de auto geplaatst. Iets na 5u vertrek ik richting Eupen. Op dit uur is er uiteraard weinig verkeer en op aanraden van een collega-jager, maak ik nog een tussenstop in een tankstation voor een sanitaire stop. Shit, WC gesloten! Ik hoop stilletjes dat ik het pakje zakdoekjes in mijn rugzak doorheen de dag niet nodig zal hebben. In het restaurant kom ik nog enkele collega-jagers tegen die hun ontbijt en een kop koffie naar binnen werken. Het dringt tot me door dat de dag stilaan gaat beginnen.
Aangekomen op de afgesproken parking krijg ik meteen controle: “je pourrais voir votre permis?”. Hoewel ik even schrik van de vraag, ben ik wel tevreden dat de handhaving streng gebeurt. Na controle van de permis worden de deelnemende jagers door de posteur naar de juiste post begeleid. Tijdens de rit realiseer ik mij dat een SUV voor de jacht geen overbodige luxe is. De gemiddelde stationwagen heeft het toch af en toe moeilijk met boswegen met diepe spoorvorming, overhangende struiken, greppels en korte bochten. Zonder schade arriveer ik op mijn post: een drukjachtzitje in het midden van hoge dennenbomen. De stilte overvalt me, rust. Normaal ga ik behoorlijk gejaagd door het leven als projectmanager. Ik beklim mijn zitje en bevestig mijn camouflagenet rondom. Ik laad mijn magazijn en grendel een patroon in de kamer. Ik ben er klaar voor. Dan realiseer ik me dat mijn camera nog in de auto ligt. Door alle adrenaline ben ik vergeten om deze ook nog mee te nemen. Meer dan een obligatoire selfie zit er dus niet in..
Ik hoor schoten in de verte, vooral de buurjacht blijkt succes te hebben. Over de radio hoor ik dat collega-jagers niet al te veel wild zien passeren. De drijvers navigeren kriskras doorheen het gebied, maar ik zie ze niet meteen passeren. Ik heb wel vertrouwen in de dekking voor mij: een dichtbegroeid stuk met varens volop in de zon. Na ongeveer 2 uur hoor ik de belletjes van de Weimareners rinkelen. De drijvers komen dichter! De stress neem toe wanneer ik via de radio hoor dat er een ree gespot is in de dekking vlakbij. Mijn handen trillen als ik de veiligheid afzet. In de verte zie ik een ree die de dekking uitspurt met een tempo die onmogelijk tot een weidelijk schot kan leiden. Tijdens de instructies werd er gehamerd op het feit dat het wild 3 poten op de grond moet hebben. Reewild en roodwild moet om te mogen aanleggen, stilstaan met andere woorden. Toch kijk ik tevreden terug op het schouwspel. Wat een ervaring!
Zonder het goed en wel te beseffen, is het reeds middag en tot mijn verbazing zijn er lunchpakketten voorzien. Onder een stralende herfstzon in het bos worden ervaringen gedeeld. Hier doe ik het voor, hier voel ik me thuis...
Na de middag begint de laatste drift. Ik volg de posteur en parkeer mijn wagen samen met 2 medejagers op een open plaats naast een kleine asfaltweg. Verrassend genoeg mogen we met 3 op een quad plaatsnemen. Deze zal ons afzetten aan onze kansels. Hier komt de nieuw gekochte rugzak heel goed van pas. Na een stevig ritje dwars door het bos arriveer ik aan mijn zitje. Het valt me op dat de plank ‘kraakt’ als ik ga zitten of beweeg. Niet ideaal, maar niets aan te doen. Ik drapeer opnieuw mijn camouflagenet en neem plaats. De locatie van deze drukjachtstoel is nog mooier dan de eerste en ik realiseer me hoe bevoorrecht ik ben om te mogen deelnemen aan deze jacht. Verzonken in gedachten slaag ik er in om mijn verrekijker te laten vallen – 3 meter naar beneden. Ik moet mijn vrouw dus gelijk geven: Onhandigheid is mijn handelsmerk.
De conversaties op de radio zijn zenuwachtig. Er zijn everzwijnen gespot, net als een spitshert.. Rondom klinken schoten, maar voorlopig komt er bij mij geen wild in beeld. Tot ik over de radio hoor dat er enkele posten verder een groep herten zijn gespot die mijn richting uitkomen. Ik hoor ze van ver, de geweien kletteren tegen het struikgewas en met een fantastische bravoure houden 4 herten op 20 meter van mij halt. De instructies waren duidelijk: geweidragers mogen – behoudens enkele uitzonderingen – niet gestrekt worden. Voor mij was dit een “once in a lifetime experience” (al vermoed ik dat menig jager al gelijkaardige taferelen meemaakte).
Via de radio verneem ik de “fin de chasse”. Geen schot gelost, maar wat een dag! Terug op de verzamelplaats wordt getoond hoe wild ontweid dient te worden. De dag eindigt met een avondmaal waarbij, vergezeld van een pintje, talrijke herinneringen en ervaringen worden gedeeld.
We schrijven 4 dagen later en ik mis het nu al. Ik hoop ooit deel te kunnen uitmaken van deze groep, want het concept van een stille drukjacht biedt zo veel meerwaarde.
Bedankt Dirk, Marc, Jagersliga en alle mensen die ik op deze dag mocht ontmoeten.
Waidmannsdank.
Arne Goudeseune