Ik was daarnet nog naar buiten aan het staren. Boterham met kaas in de mond, kop koffie in de hand. Gewoon te kijken naar niks, toen plots mijn dwalende gedachten gefocust werden op de haas op de akker met snijrogge tegenover ons huis. Het perceel werd ergens tweede helft van oktober geoogst en na de oogst heb ik m’n haasje de laatste keer een beetje verdwaasd zien rondrennen. Verschillende keren had ik hem gezien gedurende de zomer in en rond de maïs. Dan valt het me ook weer te binnen waarom ik vorige winter zo’n liefhebber van snijrogge ben geworden. Al snel na het zaaien is het veld dichtgegroeid. Ook bij koud weer. Het wild zit er graag in en als het lukt om vroeg in het voorjaar te maaien, ben je ook nog op tijd om de volgende teelt netjes in de grond te krijgen. Het Italiaanse raaigras, dat meestal geaaid wordt, staat er nog steeds wat aan te modderen.
En zo komen de twee weer samen in mijn gedachten. Jacht en landbouw, beiden onder druk, beiden druk bezig zichzelf her uit te vinden. Gisteren kreeg ik een vraag van een jagende collega van mijn vrouw. Hij wou weten hoe hij boeren kon overtuigen om wildakkers in te zaaien en hagen aan te planten, want hij wou het ‘revier’ verbeteren. Door die vraag maakte mijn hart een waar vreugdesprongetje! Het feit dat een jonge gast zijn spaarcenten wilt besteden om de natuur te verbeteren, het wild te laten floreren en de boer te steunen, kwam bij mij binnen al een bericht van hoop. De hele toestand rond de patrijzenjacht zou ons als jachtliefhebbers moeten leren dat er maar één manier is om ook in de toekomst onze passie veilig te stellen. We moeten zorgen dat de natuur beter af is met, dan zonder jagers. Dat vraagt inspanningen en kost naast geld, vooral veel tijd. En ja, misschien liggen ook daar kansen voor de boer. Ook de boer moet vechten voor zijn toekomst. Gisteren met de tractor, maar ik geloof dat we als boer ook stilletjes aan een andere weg zullen moeten timmeren. Ik geloof dat we als boer straks niet meer enkel voedsel zullen produceren, maar ook de verantwoordelijkheid zullen dragen voor hetgeen kan groeien en bloeien op en rond de boerenakker. En daarmee bedoel ik niet de mais die ik gezaaid heb.
Vaak ben ik onzeker, onzeker als boer. Meestal heb ik hoop, hoop als liefhebber van alles wat groeit en bloeit, maar vandaag ben ik vooral teleurgesteld in politiek en consument. Ze vragen heel veel, maar geven weinig terug. De tractors staan nu terug in de schuur maar de 13de december trekken we er opnieuw mee naar Brussel. Vechten voor bestaansrecht. Vechten voor het bestaansrecht van de boer!
Thomas Linssen
Jagersliga-lid en gepassioneerd landbouwer.
