5u ’s ochtends, de wekker loopt af maar ik ben al ruim een uur klaarwakker om steeds opnieuw mijn lijstje te overlopen; munitie, radio, voldoende warme kledij, stoeltje, fluohesje … en zoveel meer.
Mijn dochter komt mij om 6.15u halen, het is een goed uur rijden maar met de aangekondigde sneeuw in de Hoge Venen kunnen we maar best tijdig vertrekken. Een week geleden heb ik mijn eerste ervaring met grofwild mogen meemaken, toen kon ik samen met mijn dochter, die een kleine drijfjachtaandeel heeft in de buurt van Gouvy, op post staan en alles van kortbij meemaken. Wat me toen al meteen opviel was de openhartigheid en gemoedelijkheid waarmee we ontvangen werden en dat gaf me ook een instant goed gevoel.
Vandaag was dan het grote moment aangebroken dat ik alleen ging staan. Alle ervaring en kennis die ik de voorbije 2 jaar had opgedaan zoals veiligheid, wapen hanteren en wild observeren, werd in de praktijk omgezet. Enkele dagen voordien was al een gezonde spanning ontstaan en er borrelden nogal wat vragen door mijn hoofd, maar ik had mij voorgenomen om alles rustig op mij af te laten komen.
Toen we dichter bij de locatie kwamen, werd het duidelijk dat het die nacht goed gesneeuwd had. We zaten hier immers op zowat het hoogste punt van België. We spraken met de jachtheer op een parking af vanwaar we hem konden achterna rijden tot op plaats van afspraak met de andere jagers. Ik kon hem ondertussen bedanken, hem een attentie overhandigen en een woordje met hem wisselen. De man gaf me meteen een geruststellend gevoel. De zon was ondertussen ook op en met de sneeuw erbij maakte dat het idyllische plaatje compleet.
Door de steeds veranderende coronaregels, werden de vaste gewoontes opnieuw wat aangepast en we reden zelf met de auto door het bos om vanaf de parking in het bos naar onze post te wandelen. Wat was het mooi! Het landschap was als op een kerstkaart.
Dan was het zover. We parkeren ons, radio op kanaal 2 en wandelen naar onze toegewezen plaats. Daar aangekomen kan ik rustig alles klaarmaken. Ik krijg een gevoel van fierheid dat ik doorgezet had om mijn jachtverlof te halen en dat ik terecht trots mag zijn op wat ik bereikt heb. Al mijn zintuigen staan op scherp, want toen ik de vorige keer met mijn dochter op post stond, liepen op zo'n twintig meter everzwijnen in de dekking. Wat was dat een spannend moment.
Mijn dochter Jessica, staat een post verder en plots wijst ze naar iets achter ons. Tussen de bomen loopt een roedel edelherten met vooraan een geweidrager. Wat een prachtig moment. De dieren zien ons niet en wandelen rustig verder. Het jagersgezegde: "Kijken is soms mooier dan schieten", was hier helemaal op zijn plaats. Mijn dag is al geslaagd door het zien van deze pracht.
Bij de tweede drift schuiven we op naar de bos ernaast. Een stevige tocht door het besneeuwde bos. Dit zijn de mooiste plekjes van de Ardennen waar je normaal gezien als toerist niet komt. 's Middags komen we samen op een open plek waar we iets drinken en onze lunch nuttigen. Gezelligheid troef. We wisselen ervaringen en verhalen met elkaar uit en je voelt je verbonden met elkaar. Ik voel me hier eventjes weg van de wereld. Geen gejaagdheid, even niet praten over corona, gewoon ‘no stress’. Na de derde drift ben ik moe maar zeer voldaan. Ik heb niets gestrekt, maar wat een koffer aan ervaring en beleving heb ik opgedaan. Een dag met een gouden randje zoals er nog veel mogen volgen.
Ghijsens Brigitte
Jagersliga-lid